Munir: 'Ondanks diabetes heb ik me nog nooit zo fit gevoeld'

Munir de Vries (28), opgegroeid in Amsterdam Zuidoost, is succesvol illustrator en heeft sinds 2014 diabetes type 1. Hij had nooit gedacht dat er dingen zouden zijn die hij niet meer kan doen en dat zijn lichaam een dergelijke beslissing voor hem zou nemen. 

Van de ene dag op de andere zag Munir niet meer scherp; mensen op 5 meter afstand herkende hij niet meer. Hij dacht dat hij gek werd. Munir viel af, kreeg steeds meer dorst en sliep slecht. Toen had hij een breekpunt en besloot naar de huisarts te gaan, die zich kapot schrok. Direct door naar het ziekenhuis: diabetes. Munir droomde er altijd al van om het leger in te gaan, net zoals veel mannen in zijn familie, en een echte mannenman te worden. Die droom was voorbij, en daarbij nog een aantal andere. ‘Vooral de gedachte dat ik niet meer alles kon doen wat ik wilde, maakte mij verdrietig.’

Welke rol speelt diabetes in jouw leven?

‘Diabetes heeft ervoor gezorgd dat ik een gestructureerd leven leid. Dat bedoel ik positief maar ook negatief. Vanuit mijzelf ben ik namelijk een echt gevoelsmens en ik volg graag spontaan mijn intuïtie. Door de diabetes ben ik verplicht om veel vooruit te denken en kan ik dus niet meer zomaar als een dolle hond achter mijn gevoel aan. Dit zorgt ervoor dat ik niet altijd meer zo los kan zijn als vroeger, maar de structuur heeft er wel voor gezorgd dat ik zakelijk gezien enorm ben opgeschoten.’

Welke bijzondere ervaring met diabetes wil je delen?

‘Toen ik te horen kreeg dat ik diabetes had, kwam mijn vader langs in het ziekenhuis. Hij zei toen: ‘Je onbevangen bestaan heeft een klein deukje opgelopen.’ Dat vond ik een hele pakkende beschrijving. Hij deed mij realiseren dat het eigenlijk allemaal nog niet zo erg is, dat het leven nog steeds zoet is.’

Welk onderzoek vind je belangrijk?

‘Ik zou liegen als ik niet zou zeggen: het onderzoek dat mij zo snel mogelijk van diabetes geneest. Maar als ik even terugschakel, vind ik dat kinderen met diabetes genezing het meest verdienen.’

Hoe zie jij jouw toekomst met diabetes?

‘Positief, ik begin steeds meer beeld te krijgen van de beperkingen. Maar daardoor ook van de mogelijkheden. Ik denk niet dat de mogelijkheden veel minder hoeven te zijn dan die van de gemiddelde diabetesvrije persoon. Ondanks dat ik diabetes heb gekregen op mijn 26e, heb ik mij nog nooit zo fit gevoeld. Ik zie dus nog heel veel mogelijkheden met, maar het liefst zonder diabetes.’

Wat wil jij meegeven aan andere mensen met diabetes?

‘Er zijn momenten dat ik het moeilijk heb met de beperkingen die diabetes veroorzaken, dat ik even een knakmoment heb. Maar dan bedenk ik me dat ik, ondanks de diabetes, toch zo ver ben gekomen. Dat geeft mij dan een onstopbaar gevoel en energie om weer verder te knallen. Als die zeurende, altijd aanwezige diabetes je niet kan tegenhouden, wat dan nog wel?’