Een verpakking voor stamcel­eilandjes

In een ander onderzoek ontwikkelen dr. Aart van Apeldoorn en prof. Eelco de Koning een verpakking voor eilandjestransplantatie. Zo’n verpakking ziet eruit als een soort kruising tussen een theezakje en een eierdoos. In elk kuiltje van de eierdoos zit een groepje cellen, de eilandjes van Langerhans. Ook zitten er kleine gaatjes in, waardoor bloedvaatjes naar binnen kunnen groeien. Daardoor kan glucose naar de cellen en insuline naar het bloed. Deze verpakking wordt bij mensen getes.

Van donoreilandjes naar stamceleilandjes

In dit onderzoek worden lichaamseigen stamcellen gebruikt. Die worden vervolgens opgekweekt tot stamceleilandjes. Dat zijn groepjes insulineproducerende bètacellen. Stamceleilandjes hebben iets andere eigenschappen dan donoreilandjes.

De onderzoekers gaan testen doen met stamceleilandjes. Ze willen antwoorden op de volgende vragen. Hoeveel zuurstof hebben stamceleilandjes nodig? Hoe beweegt insuline naar de bloedvaten? Hoe reageren stamceleilandjes op glucose? En hoe ontwikkelen bètacellen zich na implantatie?

Een verpakking voor stamceleilandjes

Met de uitkomsten van de testen gaan de onderzoekers de verpakking aanpassen. Hoeveel zuurstof de stamceleilandjes nodig hebben, bepaalt hoeveel cellen er in een kuiltje mogen. En hoe groot het kuiltje dus moet zijn. En de insulineproductie bepaalt hoe groot de verpakking moet zijn. De onderzoekers kijken ook naar het toevoegen van stimulerende stoffen. Ze verwachten dat stamceleilandjes daardoor beter hun werk kunnen doen.

Vervolgstappen

Als dit onderzoek slaagt, is er een belangrijke stap gezet in de verdere ontwikkeling van eilandjestransplantatie. Wel moet de grotere verpakking nog op stevigheid getest worden. En er zijn methoden nodig om grote hoeveelheden stamceleilandjes tegelijk te produceren. Per transplantatie is misschien wel een miljard cellen nodig.