Voor het eerst alleen op vakantie

Sowieso is het lastig om je puberende kind steeds meer los te moeten laten, maar het feit dat ze diabetes heeft, maakt dit er niet gemakkelijker op. Want je zou het vaak niet denken, omdat je niks aan ze ziet, maar mensen met diabetes zijn nu eenmaal kwetsbaarder dan anderen. Er hoeft maar wat te gebeuren of ze kunnen ontregeld raken. Of in een coma door een flinke hypo. Vaak staan we daar als ouders niet bij stil, omdat er anders niet mee te leven valt. Maar die angst zit altijd in ons achterhoofd. Zeker als je kind ineens aankondigt alleen op vakantie te willen.

Dochter wil dus dit jaar naar Frankrijk. Ze kan daar samen met een vriendin drie weken gaan werken op een camping. Het scheelt een beetje dat we deze camping al kennen. Wij zijn er zelf vier jaar geleden ook geweest. Dat was een rare tijd. Mijn moeder was de maanden die daaraan vooraf gingen ernstig ziek. Daarom hadden we dat jaar geen vakantie gepland. Maar toen ze plotseling overleed, zijn we vlak daarna nogal spontaan in de auto gesprongen. En in één keer 1000 km zuidwaarts gereden naar een camping waar we via een vriend vaag van gehoord hadden. Het bleek een gouden greep. Een ongedwongen sfeer waar ik rustig kon bijkomen van het verdriet van het overlijden van mijn moeder.

Het was er alleen zo heet! En uiteraard had dat z’n weerslag op de diabetes van ons kind. Misschien had de insuline te veel te lijden van de hitte. Of misschien was er sprake geweest van bevriezing in een oude campingkoelkast.
Meestal zijn er juist hypo’s in die warme omstandigheden, maar nu zat onze dochter steeds maar hoog. En we kregen die verdraaide bloedsuikers niet meer naar beneden, zo leek het. Op een ochtend werd ze wakker met een waarde van 20. Ze was misselijk en had hoofdpijn. Een moment om ketonen te meten. En ja hoor; die zaten in haar bloed. We wisten dat het protocol ons nu voorschreef dat we contact op moesten nemen met het ziekenhuis. Maar eigenlijk zagen we dat niet zo zitten. Onze eigen diabetesverpleegkundige was er niet op dat moment. En het leek ons lastig om telefonisch van alles uit te moeten leggen aan een ander. Laat staan dat we de gang wilden maken naar het ziekenhuis in Frankrijk. Het dichtstbijzijnde ziekenhuis was ongeveer twee uur rijden. We zouden daar in het Frans moeten vertellen wat er aan de hand was en in een medische toestand verwikkeld raken. Daar zagen we erg tegenop. Om van onze dochter maar niet te spreken. Die wilde gewoon vakantie vieren en een paardrijtocht maken zoals het aanvankelijke plan voor die dag was geweest. Dus probeerden we eerst zelf te doen wat we konden om die bloedsuikers naar beneden te krijgen en de ketonen uit haar bloed. We probeerden het met het meermaals wisselen van infusen. Tot huilens toe. Met wandelen over het campingterrein en veel water drinken. Met het extra spuiten van insuline via een pen. En steeds maar weer hoopvol meten om te kijken of de waardes gezakt waren.

Na uren zo bezig te zijn geweest, zagen we eindelijk resultaat. De glucosewaardes zakten, net als de ketonen. Dochter ging zich al wat beter voelen. Helemaal toen de eigenaresse van de camping op haar paard langs onze tent kwam rijden. Met in haar kielzog een tiental meisjes, ook allemaal op een pony. Zo kwamen ze op ziekenbezoek bij ons kind. Dat op haar spierwitte gezicht voor het eerst die dag weer een glimlach kreeg. Het is met name door deze herinnering dat ik weet dat ze op die camping veilig zal zijn. Of althans; dat maak ik mezelf maar wijs...want haar tegenhouden? Dát gaat me niet meer lukken...

Voor meer blogs over het opvoeden van een kind met diabetes type 1, kijk op: www.type1.nl